خرما در پيشگيرى از سرطان و دیابت مفید است. كم‌‏خونى را درمان مى‏‌كند، سبب خنثى كردن اسيد اضافى معده می‌شود و خونريزى بعد از زايمان را به نحو مؤثرى كاهش مى‏‌دهد.

خواص شگفت‌انگیز خرما؛ از انرژی‌زایی فراوان تا پیشگیری از سرطان

خرما با نام علمى‏ .Phoenix dactylifera L، گیاهى دو پایه از خانواده‏ Palmaceae با ساقه‌های منفرد یا پشته‌ای ایستاده یا خزنده بسیار‌کوتاه تا ارتفاع ۳۰ متر، برگ‌های شانه‌ای فرد و نوک تیز و غلاف کوتاه رشته رشته به طول ۳ متر یا بیشتر، دمبرگ با سطح فوقانی شیاردار و سطح تحتانی محدب، گل‌آذین گل‌های نر با دمگل‌آذین کوتاه و رنگ مایل به سفید و معطر به طول ۷-۸ میلی متر و گل‌آذین گل‌های ماده با دمگل‌آذین بلند و گل‌های مایل به سفید به طول ۴-۴٫۵ میلی‌متر، میوه مستطیلی – بیضوی به رنگ‌های زرد، قهوه‌ای روشن، قهوه‌ای تیره مایل به سیاه، قرمز، ارغوانی، شاه‌بلوطی رنگ یا خرمایی مایل به قرمز به طول ۴-۷ و قطر ۲-۳ سانتی‌متر و دانه کانال‌دار و اغلب با قاعده و رأس نوک تیز است.

گل‌آذین خرما

نام‌های خرما از مرحله گل‌دهی تا رسیدن میوه

 میوه خرما چند نوع است که رنگ و طعم آن‌ها با یکدیگر متفاوت است. بعضى هسته ‌دار و بعضى بدون هسته هستند. کشاورزان محلى مرحله گل‌دهی تا رسیدن میوه خرما را در هفت مرحله نامگذارى کرده‌اند، ۱) بهار خرما را طلع، ۲) گل‌هاى ماده تلقیح ‏شده را بلح، ۳) غوره خرما را که هنوز سبز است و شیرین نشده خلال، ۴) غوره خرما را که زرد شده باشد بسره، ۵) خرماى سنگ‌شکن را قسب یا قسبک، ۶) خرماى تازه و رسیده را که رطوبت آن زیاد است، رطب و ۷) خرماى رنگ گرفته و رسیده را که کمى خشک‌‏تر از رطب است تمر می‌نامند.

خلال

خرما بومى مناطق گرمسیر آفریقا و عربستان است ولی در سایر مناطق گرم جهان نیز کاشته مى‏‌شود. این میوه فوق‌‌العاده در کشورهای اروپایى و آمریکایى به‌طور خام کمتر مصرف مى‏‌شود و بیشتر در صنعت شیرینى‏ و شکلات‏ مورد استفاده قرار مى‏‌گیرد اما در خاورمیانه به خصوص در کشورهاى عربى جزء اصلى سبد غذایى مردم به‌شمارمى‏‌رود.

مزاج، مضرات و مصلحات خرما

 طبیعت خرما گرم‌ و‌ کمى‌ تر تا گرم‌ و‌ کمى خشک است. مصرف آن براى افراد گرم‏­­‌مزاج مضر است و ممکن است سبب بروز جوش‏ در دهان، درد دندان‌‏هاى پوسیده، خارش بدن و ناراحتی‌‏هاى کبدى در این افراد شود. بنابراین لازم است با توجه به نوع مزاج، از مصلحاتی مانند آب انار، خیار، سکنجبین، مغز بادام بدون پوست، گلاب، سرکه و یا کاهو بعد از مصرف خرما استفاده شود. خرماهای تازه و رسیده برای مصرف مناسب‌ترند. خرماهایى که خشک یا استریلیزه شده‌‏اند یا به‏‌طور مصنوعى شیرین شده‌‏اند از کیفیت غذایى بالایى برخوردار نیستند و در مصرف آن‌ها نباید زیاده‏‌روى کرد.

پیشگیری و درمان بیماری‌ها با خرما

در خرما انواع ویتامین‌ها و مواد معدنی وجود دارد و یک منبع غذایى غنى و بسیار باارزش است. به دلیل داشتن ویتامین‌هاى ‏E ،B ،A و عناصری از جمله بور، کلسیم، کبالت، مس، فلوئور، آهن، پتاسیم، فسفر، سدیم، روى، منگنز و به‌خصوص منیزیم مى‌‏تواند با مهار رادیکال‌‏هاى آزاد از تخریب مولکولى و جهش ناشى از وجود این رادیکال‌‏ها در سلول جلوگیرى کند و در پیشگیرى از سرطان‏ به خصوص سرطان‏‌هاى دستگاه گوارش نقش به‌سزائى داشته باشد.

عده‌اى از دانشمندان از جمله پروفسور دلبه معتقدند چون خرما درصد قابل ملاحظه‏‌اى منیزیم دارد براى جلوگیرى از سرطان مفید است، زیرا بیشترین درصد مبتلایان به سرطان را کسانى تشکیل مى‏‌دهند که دچار کمبود منیزیم هستند (۱). علاوه بر این خرما به دلیل داشتن عناصر فوق می تواند در بهبود عملکرد سیستم ایمنى، تسریع روند ترمیم و تقسیم سلولى، دقت و کفایت در بیان ژنها، سم ‏زدایى، بهبود عملکرد مغزى موثر باشد.

قند فراوانى که در خرما وجود دارد از سالم‌ترین قندها است حتى در بسیارى از موارد، مبتلایان به بیمارى دیابت نیز مى‌توانند به راحتى از آن استفاده کنند. مصرف خرما در پیشگیری از دیابت نیز مفید است. بدن را چاق مى‌کند، اما براى افراد چاق و کسانى که بیماری قند دارند افراط در مصرف آن ممنوع است.

به نظر مى ‏رسد علت ابتلاى بسیار کم ساکنان شبه جزیره عربستان به دیابت و سرطانهاى ناشى از اعمال تخریبى رادیکال‏هاى آزاد، مصرف فراوان خرما است. براساس تجربه نیز ثابت شده کسانى که در مناطق گرم زندگى مى‌‏کنند و غذاى اصلى آن‌‏ها خرما است کمتر به سرطان مبتلا مى‏‌شوند (۱و۲).

 خرما با داشتن مواد تحریک‌کننده هورمون‌‏هاى جنسى، در افزایش و تقویت نیروی جنسى بسیار مفید و مؤثر است. براى این منظور باید خرماى خشک را در شیر تازه خیسانیده و میل کنید و به دنبال آن شیر را بنوشید.

به‌علاوه در خرما موادى وجود دارد که انقباضات رحم را به خصوص در هنگام زایمان افزایش مى‌دهد. از جمله ماده ای شبیه اکسى‌توسین (Oxytocin) که باعث سهولت زایمان مى‏‌شود و از طرفى خونریزى بعد از زایمان را به نحو مؤثرى کاهش مى‌دهد. نتایج بررسى مقایسه ‏اى اکسى توسین و خرما نیز نشان داد که در گروه خرما میزان خون‏ریزى در ساعت اول، دوم و سه ساعت بعد از زایمان به‏ طور معنى ‏دارى از گروه اکسى توسین کمتر بوده است. وجود تانین در خرما نیز به علت خاصیت قابضی که دارد باعث ایجاد انقباض در عضلات رحم و میومتر و کاهش میزان خون‏ریزى پس از زایمان را مى‏ شود.

ماده‌‏اى به نام دیستولنس (Distulence) در خرما وجود دارد که مى‌توان آن را کورتیزون گیاهى دانست و از این جهت بهترین داروى ضد حساسیت و آلرژى به شمار مى‌‏آید و براى مبتلایان به بیمارى‌‏هاى پوستی و چشمی و روماتیسم که در نتیجه‏ حساسیت به وجود مى‏‌آیند، داروى ارزشمندی است.

خرما مولد خون است و کم‌خونى را درمان مى‏‌کند. همچنین داراى مقدار قابل توجهی آسپیرین طبیعى است و در پیشگیرى از بیمارى‌‏هایى نظیر تصلب‌ شرایین مفید است.

ملیّن بوده و جزو داروهاى گیاهى لینت‏‌بخش سینه‏‌اى مى‏‌باشد و به علّت داشتن لعاب و مواد پکتیکى براى تسکین سرفه، رفع اخلاط خونى و ناراحتى‌‏هاى سینه بسیار مفید است.

در خرما، کلسیم که عامل اصلى استحکام استخوان‌ها است و فسفر که از عناصر اصلى تشکیل‏‌دهنده مغز و مانع ضعف اعصاب و خستگى است، وجود دارد. علاوه بر این خرما در درمان بیمارى ام- اس (Multiplesclerosis)، تقویت ستون فقرات، افزایش قوه بینایی و شنوایى مفید است.

خرما داراى ترکیبات ضدمیکروب است. در درمان بیمارى‌‏هاى عفونى مفید بوده و نیز باعث رفع بوى بد دهان می‌شود.

از خواص دیگر خرما، خنثى کردن اسید اضافى معده است (به‌دلیل داشتن مقادیر قابل ملاحظه‌‏اى پتاسیم)؛ و به دلیل داشتن مقادیر کمى سدیم (۱ میلى گرم در ۱۰۰ میلى گرم)، براى افراد داراى فشار خون بالا (Hypertension) مفید است.

این میوه براى جلوگیرى از بروز پیرى زودرس و همچنین برطرف کردن عقب‏ ماندگى رشد کودکان ماده غذایى مناسبى است. مصرف خرما در سالمندان براى جبران کاهش سلول‏‌هاى مغزى مفید است. همچنین ورزشکاران و کودکان به خاطر فعالیت بدنى زیاد، لازم است روزانه از خرما که داراى انرژى فراوانی است به‌خصوص در کنار صبحانه استفاده کنند.

مصرف هسته‏ خرما (به صورت پودر هسته) نیز بیمارى‏‌هایى نظیر کمردرد، ضعف شنوایى و بینایی، اسهال مزمن، سیاتیک و ضعف کلیه را درمان مى‏‌کند. همچنین خوردن دمنوش آن برای خرد کردن سنگ مثانه مفید است.

منابع:

۱: دانشنامه طب اهل بیت علیهم السلام، ص: ۱۸۱٫

۲: مجموعه مقالات قرآن و طب، ج ۲، ص: ۱۶۶٫

آویشن، از خواص درمانی تا تهیه دمنوش‌های عالی

آویشن .Thymus vulgaris L یکی از شناخته‌شده‌ترین گیاهان دارویی از تیره نعناع است. آویشن گیاهی علفی، ریشه مستقیم و با انشعابات فراوان می‌باشد. دارای شاخه‌های زیاد و چوبی است که به ارتفاع ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. ساقه‌های آویشن پوشیده از کرک و برگ‌های کوچک زیادی است. برگ‌های آن کوچک، لوزی شکل، نوک تیز و به‌صورت متقابل، بر روی ساقه قرار دارند. این برگ‌ها به رنگ سبز خاکستری روشن و با بوی بسیار نافذ است و دارای دم برگ‌های کوچکی نیز می‌باشد. گل‌ها کوچک، گلی رنگ و یا سفید مایل به بنفش و گاهی به رنگ سرخ یا صورتی به‌صورت مجتمع در انتهای ساقه قرار گرفته‌اند و در اواخر خرداد و اوایل تیر ظاهر می‌شود. میوه‌ها به صورت ۴ فندقه تخم‌مرغی شکل قهوه‌ای رنگ می‌باشد.

قسمت‌های مورد‌استفاده این گیاه، سرشاخه گلدار و به ویژه برگ‌های آن می باشد. گونه‌های مختلف آویشن در کوهستان‌های ایران به‌ویژه در کوهپایه‌های شهرستان اقلید می‌روید و نام‌های گوناگونی دارد. از جمله در همدان که به آن آزربه و در کوخرد هرمزگان به آن اَوشُه می‌گویند.

برگ‌های آویشن سمبل شجاعت و تهور و رشادت بوده است. در یونان قدیم، قبل از میلاد مسیح، مرسوم بوده اگر می‌خواستند شجاعت و رشادت مردی را تحسین کنند و از او تعریف نمایند می‌گفتند که او عطر آویشن دارد و بوی آویشن می‌دهد. حتی در دوران شوالیه‌ها نیز هروقت زن‌های زیبای اروپا قصد تحسین معشوقه‌های شوالیه خود را به‌عنوان مرد شجاع داشتند روبان‌های زیبایی که روی آن شکل گیاه آویشن نصب می‌شده به آن‌ها هدیه می‌دادند. رومیان نیز آویشن را می‌سوزاندند؛ زیرا باور داشتند که دود آن عقرب را دور می‌کند. هم‌چنین به‌عنوان پادزهر نیش مار و سم جانوران دریایی و نیز درمان سردرد توصیه می‌شده است. این گیاه بسیار موردعلاقه زنبورعسل هست و چنانچه در کنار زنبورها کشت شود، زنبورها را از بیماری‌هایی که با آن مواجه‌اند، مصون نگه می‌دارد. ضماد آویشن برای نیش و گزیدگی حشرات مؤثر است.

آویشن دارای طبع گرم و خشک است؛ برای اشخاصى که داراى کبد گرم مى ‏باشند مضر است و مصلح آن سرکه است. در خوردن آویشن نباید زیاده‌روی کرد زیرا باعث بروز آلبومین در ادرار می‌شود. هم‌چنین مصرف آن برای زنان باردار توصیه نمی‌شود. مقدار مصرف عادی آن برای افراد بالای یک سال، ۶-۳ گرم برگ خشک در یک نوبت و روزی ۳-۱ مرتبه و برای افراد کم‌تر از یک سال، ۱-۰٫۵ گرم از گیاه است. انواع فرآورده‌های حاصل از این گیاه شامل شربت، قرص مکیدنی، بخور، اسانس، روغن و پودر است که برای طیفی از بیماری‌ها استفاده می‌شود که در این مقاله به توضیح مختصری از کاربردهای این گیاه پرخاصیت در برخی بیماری‌ها می‌پردازیم.

تسکین دردهای عضلانی و مفصلی

استفاده از اسانس آویشن و حمام آویشن برای مبتلایان به دردهای عضلانی، دردهای مفصلی و روماتیسمی مفید است. جوشانده سرشاخه‌های گلدار و برگدار گیاه به صورت لوسیون، کمپرس و غیره در محل کوبیدگی، دررفتگی‌ها، آماس و هم‌چنین در محل دردناک نقرس و روماتیسم، مخصوصاً روماتیسم‌های مزمن اشخاص سالخورده استفاده می‌شود.

جلوگیری از ریزش مو

آویشن سبب افزایش جریان خون در پوست سر و قوی‌شدن غده‌های مو و در نتیجه جلوگیری از ریزش مو می‌شود. برای این منظور سر را با محلول رقیق اسانس آویشن شستشو دهید یا کف سر را با روغن آویشن ماساژ داده و بعد از پانزده دقیقه بشویید.

درمان مشکلات اندام‌های شکمی

آویشن داروی سنتی دردهای معده و روده است. جوشانده این گیاه برای درمان پیچش روده و اسهال مؤثر است. اگر داروهای مسهل با آویشن پخته خورده شوند، دل‌درد شدید ایجاد نمی‌کنند. دم‌نوش آن برای تسکین درد رحم، خونریزی‌های رحم و ترشحات غیرطبیعی زنان، قطره‌قطره ادرارکردن و خردکردن سنگ مثانه بسیار مفید است. هم‌چنین برای درمان سکسکه، نفخ و تهوع، دل پیچه، دفع انگل‌های روده، تقویت معده، کبد، طحال، کلیه و تقویت بینایی استفاده می‌شود. آویشن ، باعث سرعت بخشیدن به عمل هضم می‌شود. بنابراین مصرف آن مخصوصاً در وعده‌های غذایی سنگین توصیه می‌شود.

آویشن و سیستم تنفسی

آویشن مخصوصا آویشن باغی دارای اثرات ضدقارچی و ضدباکتریایی قوی است. دم‌نوش آن برای درمان عفونت گوش میانی مفید است. براساس تحقیقات ثابت شده است که گیاه آویشن جهت رفع سرماخوردگی، درمان بیماری‌های مجاری تنفسی فوقانی از قبیل آسم، تنگی نفس، سرفه‌های خشک مکرر، گلودرد، آمفیزم و برونشیت مفید است. دم‌نوش آن اثرات ضد سرفه و خلط آور دارد. هم‌چنین به صورت بخور درسرماخوردگی، برونشیت مزمن، سل و سیاه سرفه استفاده می‌شود.

دمنوش آویشن

۵ تا ۱۰ گرم آویشن را در یک لیتر آب جوش دم کنید و با کمی عسل میل کنید. این دم‌نوش برای ناراحتی کلیه، مثانه، درد مفاصل، سیاتیک، خونریزی‌های رحم و ترشحات غیرطبیعی زنان مؤثر است. هم‌چنین برای بیماری فلج، لقوه، فراموشی، صرع، تقویت کلیه و قوه باه مفید است.

دمنوش آویشن شیرازی و پونه کوهی

آویشن ۱ قاشق، پونه ۱ قاشق، عسل ۲ قاشق مرباخوری در هر لیوان، آب جوش ۳ لیوان. آویشن و پونه را بعد از شستن، همراه با آب جوش در قوری چینی بریزید و به مدت ۳۰ دقیقه روی حرارت ملایم دم کنید. سپس عسل را به آن بیفزایید و میل کنید. این نوشیدنی برای فصل پاییز و زمستان بسیار مناسب است. گرم‌کننده قوی می‌باشد و لرزش زمستانی را از بین می‌برد. هم‌چنین بازکننده گرفتگی روده‌ها، درمان‌کننده بیماری‌های سیستم تنفسی از جمله سرماخوردگی و آنفولانزا و پاک‌کننده سینه و ریه‌ها است.